Foto van het vluchtelingenprotest in Leeuwarden (copyright: Platform Stop Racisme)
Afgelopen donderdag organiseerden vluchtelingen uit Leeuwarden een protest tegen de manier waarop zij opgevangen worden. Het protest liet goed de impact zien van het asielbeleid dat op alle niveaus gericht lijkt te zijn op afschrikking. Mohamed Eid, bewoner van de ‘noodopvang’ in Leeuwarden, doet verslag.
Een groep asielzoekers gezinnen uit de opvang in Leeuwarden heeft er bij de lokale autoriteiten op aangedrongen om te helpen bij het versnellen van hun asielprocedures. Deze duren al meer dan een jaar, omdat ze blijven wachten op de IND (Immigratie- en Naturalisatiedienst) voor hun tweede interview. Tijdens het protest deelden gezinnen hun gevoelens van wanhoop en verdriet, omdat ze met hun kinderen in slechte woonomstandigheden leven.
De families, die zich deze donderdag verzamelden op het Oldehoofster Kerkhof Plein, zeggen dat ze lang hebben moeten wachten op de voortgang van hun asielzaken. Ondanks hun herhaalde verzoeken is er geen reactie gekomen van de IND. Het kamp waar ze verblijven biedt geen geschikte accommodatie voor gezinnen, omdat elk gezin in een enkele kamer verblijft en gebruik maakt van gedeelde openbare voorzieningen voor toiletten, badkamers en keukens. Het gebrek aan privacy maakt de gezinsleven nog moeilijker.
Als gevolg hiervan hebben veel gezinnen een punt bereikt waarop ze hun motivatie verliezen om door te gaan. Rezan Ibrahim, een van de organisatoren van de bijeenkomst, verklaarde: “We zijn niet slechts klagende vluchtelingen; we zijn geduldige vluchtelingen die al veel hebben doorstaan en we weten niet hoe lang dit nog zal duren. We verheffen onze stem niet om onrust te stoken, maar zoeken steun bij de immigratiedienst en de gemeentelijke autoriteiten.”
Ashraf, een asielzoeker die met zijn gezin in het kamp woont, voegde eraan toe: “Het is misschien mogelijk om een paar weken of drie maanden in zo’n kamp te wonen, maar niet een jaar.”
Een andere bewoner van het kamp, met een gezin van vijf leden, zei: “We verliezen de hoop op vooruitgang in onze zaken en de toekomst voor onszelf en onze kinderen. We wachten nog steeds op het tweede interview met de Immigratie- en Naturalisatiedienst en de lange wachttijd heeft onze fysieke en mentale gezondheid aangetast.”
Saida Ibrahim, een lid van de partij GroenLinks die deelnam aan de bijeenkomst, schreeuwde het uit: “Deze realiteit moet veranderen! Geef deze mensen een bsn-nummer, hoe moeilijk kan dat zijn?”
Een andere persoon met een minderjarig kind vertelde “Ik had verwacht dat mijn asielprocedures sneller zouden verlopen in vergelijking met sommige vrienden die een tijdelijke verblijfsvergunning hebben gekregen, maar ik wacht nu al 10 maanden op mijn tweede interview met de IND. Het is moeilijk geworden voor mij om mijn vrouw, die in een van de kampen in Turkije woont, te vertellen wanneer ik mijn verblijfsvergunning zal krijgen en wanneer we ons als gezin kunnen herenigen. Ik begin de hoop op een positief resultaat te verliezen.”
Het is vermeldenswaardig dat de overgrote meerderheid van de nationaliteiten die in deze opvang in Leeuwarden aanwezig zijn, afkomstig zijn uit Syrië, Turkije en verschillende andere landen.