Afgelopen zaterdag vond in Amsterdam de jaarlijkse MOVE-demo plaats, georganiseerd door MiGreat. In het Martin Luther Kingpark liepen ook PSRF-leden mee om te demonstreren tegen de steeds killere toon waarmee Nederlanders zich tegen migratie uitspreken en de Nederlandse overheid over de levens van migranten beslist. Sinds een jaar of tien vormen deze levens het politieke strijdperk bij uitstek en in de aanloop naar de verkiezingen zal opnieuw geprobeerd worden om de strijd over hun rug te beslechten. Dit moet stoppen! Geen mens is illegaal, deportaties zijn dat wel. Lees hier over welke ontwikkelingen wij ons grote zorgen maken.
Van links tot rechts wordt opgeroepen tot ‘grip op migratie’[1]. Hoewel de middelen die daartoe ingezet worden van partij tot partij verschillen, is de kern van de boodschap steeds dezelfde: de toestroom van migranten stremmen en inzetten op ‘terugkeer’ van mensen zonder verblijfsvergunning. Op links moet dit dan uiteraard wel humaan gebeuren, (mede)menselijkheid mag niet verloren gaan. Het feit dat zulke zachte woorden worden gebruikt, verhult dat het hier gaat om racistisch vol-is-vol-beleid. Dat het feitelijk om gedwongen terugkeer en gesloten grenzen gaat. Om deportaties en pushbacks – waarbij het gebruik van geweld op Europees niveau misselijkmakend is, zoals te lezen valt in het rapport Pushed, beaten and left to die[2].
Met de linkse mond vol praatjes over de menselijke maat, is de migrerende mens inmiddels uit het politieke discours verdwenen. Migratie wordt gereduceerd tot een probleem dat beheerst, gecontroleerd en ontmoedigd moet worden. Deze technocratische framing is samen met het oprukken van steeds repressievere populistische beleidsvoorstellen haast ‘gezond verstand’ geworden. Dat baart zorgen, want het wordt steeds moeilijker om iets tegen dit ‘efficiënte’ etnonationalisme in te brengen. Bovendien versterkt het frame zichzelf en leidt zo tot steeds grovere schendingen van het asielrecht en van menselijke waardigheid. In plaats van solidariteit en het naleven van mensenrechten, zien we het omgekeerde: de militarisering van Frontex[3], grenzen die sluiten, illegale pushbacks met dodelijke afloop en steeds meer deportaties[4].
De Europese deportatiemachine
Binnen de EU zien we hoe individuele lidstaten de deportatiemachine almaar scherper afstellen. De Middellandse zee vormt al jaren een frontlinie waar niet alleen dagelijks mensen sterven[5], maar waar Fort Europa vaak met buitensporig geweld wordt ‘beschermd’. Dit geldt ook in hoge mate voor landen aan de Europese oostgrens.
Letland vormt hiervan een goed, maar pijnlijk voorbeeld. In 2023 heeft de Letse regering een wet aangenomen die pushbacks landelijk legaliseert, inclusief het gebruik van geweld. Gevolg: meer dan 5.000 gerapporteerde pushbacks, minimaal 9 doden, gevallen van marteling en het willekeurig gevangen houden van migranten[6]. Onder het mom van veiligheid worden mensen die legitiem asiel aanvragen zonder procedure teruggestuurd naar Wit-Rusland. Letland zou zich hiermee verzetten tegen het Wit-Russische gebruik van migranten als wapens in de Russische oorlog tegen Europa.
Hoewel landelijk gelegaliseerd, druist de nieuwe Letse wet direct in tegen het Europese Vluchtelingenverdrag. Europa kijkt echter graag de andere kant op en faciliteert de deportaties via Frontex[7] . Hiermee wordt een nationaal, racistisch project naadloos ingepast in het grotere Europese, racistische project.
Islamofobie
Racistisch? Zeker. Maar meer dan dat alleen. In Europa speelt islamofobie een sleutelrol in de legitimering van het deportatiebeleid. Dit loopt van Wilders’ ‘minder-minder’-uitspraken waarmee moslims expliciet tot zondebok worden gemaakt, tot subtielere pogingen om de onherroepelijke andersheid van moslims continu te onderstrepen. Angst voor omvolking wordt hiermee aangewakkerd. De Europese bevolking wordt gemobiliseerd rond een eeuwenoud narratief: barbaren aan de buitengrenzen. Gevolg?
Frankrijk deporteert imams en religieuze leiders, als onderdeel van beleid tegen zogenaamd islamitisch separatisme. Denemarken stuurt Syrische moslims terug omdat het daar ‘veilig’ zou zijn. Polen, Letland en Litouwen weigeren toegang en asiel. Orban – en verspreid over het continent talloze Europeanen met hem – droomt hardop van een Christelijke etnostaat. En tot slot, de miljoenen Europese moslim die binnen de grenzen van datzelfde continent onder een vergrootglas leven en slachtoffer worden van structurele maatschappelijke uitsluiting, discriminatie en individele geweldsdaden.
Dit zijn geen vergissingen of uitzonderingen, maar raderen in een systeem dat moslims structureel tot de gevreesde, onbegrijpelijke Ander maakt. Islamofobie is geen bijproduct, maar hoofdzaak, de motor die het huidige Europese uitsluitingsbeleid aandrijft.
Deportaties wereldwijd: de VS en India
Wereldwijd zijn de ontwikkelingen vergelijkbaar van aard. In de VS is het deportatiebeleid onder Trump weliswaar uit zijn voegen gesprongen, maar het uitzetten van ‘vreemdelingen’ maakt al jarenlang deel uit van zowel Republikeins als Democratisch bestuur. Onder Biden zijn deportaties niet alleen tot (voorlopige) recordhoogte gestegen, ook is het uitzettingsbeleid ‘geprofessionaliseerd’[8]. Inmiddels heeft Steven Miller een heus deportatie-quotum opgelegd: 3.000 migranten per dag, ofwel meer dan een miljoen mensen per jaar. Bovendien heeft de regering Trump migratie-verboden uitgevaardigd voor een tiental landen, waaronder veel overwegend islamitische landen.
In India een zelfde beeld. Zo is er de Citizenship Amendment Act, waarmee het moslims uit naburige landen onmogelijk wordt gemaakt om asiel aan te vragen. Enkel moslims, andere religies worden niet benoemd[9]. Ook zijn er in de Noord-Indiase deelstaat Assam honderden moslims in detentie geplaatst en in afwachting van deportatie, dit in erbarmelijke omstandigheden[10]. De hindoenationalistische regering van Modi gebruikt immigratieregisters en burgerschapswetten om miljoenen moslims tot illegale vreemdelingen te verklaren. Recentelijk heeft India ook islamitische staatsburgers naar Bangladesh uitgezet[11].
Conclusie
De verkiezingen komen eraan. De strijd om migratie en respect voor mensenrechten staat op scherp. Daar waar links zich in bedekte termen uitdrukt, gaat het op rechts over een stop op migratie uit islamitische en niet-westerse landen, strengere grensbewaking en een tijdelijk verbod op gezinshereniging. Net als in Denemarken heerst hier de wens om Syriërs binnen zes maanden te laten terugkeren, desnoods gedwongen! Dit zijn plannen voor de toekomst, maar deportaties vinden ook nu al plaats.
Wij roepen iedereen op om dit najaar van koers te veranderen. Een migrant is geen ‘probleem’, maar een mens met rechten en hoop. Islamofobie en racisme mogen nooit de basis vormen van beleid. De deportatiemachine moet gesaboteerd worden en dat gaat alleen als we ons massaal uitspreken voor een beleid dat uitgaat van gastvrijheid, niet van vijandigheid.
Maak in de tussentijd herrie, laat je horen! Sluit je aan bij bewegingen zoals PSRF en MiGreat, lokaal of landelijk, en zet de woorden ‘geen mens is illegaal’ om in daden. Verzet je tegen het etnonationalisme dat migrantenlevens kost. Solidariteit voor altijd.
Lid worden van PSRF?, doe dat hier!
Meer lezen van PSRF?, lees het hier!:
Wat kun je zelf doen tegen deportaties? Bekijk de site van MiGreat: